Fête de la Saint Jean

Nog voor de zomer moesten we het een en ander naar Frankrijk verhuizen: drie zetels die Pascale in de kringloopwinkel voor een prikje op de kop kon tikken, 5 zakken ongebluste kalk voor een nieuw kalkpleister in de oude keuken, een fiets voor Marie en zowaar een lichte scooter voor de boodschappen en tripjes als er iemand voor langere tijd zonder auto moet (?) achterblijven.

We konden de aanhangwagen van Tom lenen (merci!) en op een mooie vrijdag eind juni vertrokken we naar het zuiden, dochterlief achterlatend bij een vriendinnetje (en haar ouders...). Pascale was er helemaal niet gerust in. Ze zag de scooter al ergens op een Franse autosnelweg uit de aanhangwagen springen. Gelukkig hebben de natuurwetten geen oren naar doemscenario's...

We hadden het laatste weekend van juni uitgekozen omdat er dat weekend op de berg het traditionele Feu de la Saint Jean (24 juni) zou ontstoken worden. Vorig jaar had ik het meegemaakt in uiterst frisse omstandigheden en we wilden er dit jaar samen bij zijn. De weersverwachtingen waren alvast een heel stuk beter.

Naast het ontsteken van het vuur (een overblijfsel van het oude midzomerfeest) was er ook een dorpsmaaltijd en een optreden van een folkgroep met Frans-Ierse muziek. Dat wilden we voor geen geld missen. De brandstapel was zeker drie meter hoog met op de top een houten haan. Pas als die vuur vatte en in de vlammen verdween kon de zomer goed beginnen. Vorig jaar wou dat maar amper lukken en dat was toen de voorbode van een kwakkelzomer.

Na de smakelijke maaltijd, toen de zon eindelijk achter de kim verdween, werd het hele dorp onder begeleiding van de muzikanten naar de berg geleid. Het vuur was dit jaar beter voorbereid door Jean-Pierre (de kantonnier van het dorp) en het brandde dat het een lieve lust was. Het was een onvergetelijke ervaring.

 De volgende dag moesten we jammer genoeg weer naar huis... De zomer was goed ingezet.