We konden dit jaar pas op tweede kerstdag vertrekken. Om optimaal van die paar dagen in Bourgogne te profiteren waren we al om zes uur 's ochtends op weg. De heenreis verliep uitzonderlijk vlot. Parijs was een droom; het gebeurt immers zelden dat je op de Parijse periferique moet opletten om de maximum snelheid van 80km/uur niet te overschrijden.
Peter, Ann, Laura en Simon (broer en gezin) kwamen ook en sliepen in het huis van Danny en Trees. Wat meer volk op de berg zorgt altijd voor de nodige aangename drukte, maar de tijd van het jaar leent zich er wel voor. Nieuwjaarsdag hadden we voor onszelf.
We hebben zowaar wat gewerkt. Ik had nog een overall liggen voor Peter en samen hebben we de haagstruiken geplant, gewoon kris-kras naast elkaar (framboos, hondsroos, kardinaalsmuts, haagbeuk, lijsterbes, rode kornoelje, spaanse aak, wilde liguster, zoete kers, egelantier...). Hopelijk krijgen we dit jaar een ietwat vochtiger lente en wordt onze haag meer dat wat dorre takken in de grond.
Op Kerst hebben we de sloe gin (zie december 2010) die we vorig jaar maakten voor de eerste maal geproefd en het smaakt naar meer. Helaas waren al onze sleepruimen eind december door de vogels opgegeten en kunnen we dit jaar geen nieuwe lading sloe gin aanmaken. We gaan in het vervolg moeten zien dat we de pruimen vóór december oogsten. Van de oogst van vorig jaar hebben we een fles opzij gelegd om te laten verouderen. Na 7 jaar zou de sloe gin op z'n best zijn. Nog 6 jaar wachten...
Er was ook minder aangenaam nieuws. Onze overbuurvrouw Thérèse Noly, moeder van Gilbert en Jean-Pierre, is na een korte ziekte plots overleden. Niet dat we veel contact hadden, maar elke keer als ze ons zag kwam ze toch een babbeltje slaan of kregen we een plastiek zak met groenten uit haar moestuin.
Ik noemde haar soms wat oneerbiedig "de heks" wegens haar eigen unieke manier om te gaan met met wat de natuur ons biedt. Zo waren we vorige zomer bij haar op de koffie (in een pannetje opgewarmde koffie van 's morgens) toen Marie op het erf met de konijntjes aan het spelen was. Terwijl Marie een lief konijntje aan het strelen was vertelde Thérèse in geuren en kleuren hoe ze konijnen het hoekje omhielp: bij de achterpoten optillen, een slag in de nek geven en daarna met een aardappelmesje de ogen uitsteken. Als ze op dat moment nog bewegen krijgen ze snel een extra nekslag. Je zou dit dierenliefde kunnen noemen of minstens het minimaliseren van dierenleed ... wij waren blij dat Marie nog niet te veel Frans begreep... Die anekdote zal altijd met haar verbonden blijven. Op zo'n moment heb ik spijt dat ik bij (haar) leven en welzijn niet de durf aan de dag legde haar te fotograferen.
Ik zie haar voor me, in de moestuin, steunend op haar ene kruk, terwijl ze kruiden aan het trekken is voor haar konijntjes...
Het voorbije jaar ging vooral naar het afwerken van de tweede kamer en het afkappen van de muren en plafond in de oude keuken. Volgend jaar focussen we ons op de oude keuken: het afwerken van de elektriciteit, de waterleiding, het kalken en het leggen van een vals plafond. Ik heb dit jaar niet meer het lange ouderschapsverlof van de voorbije twee jaar en dus zullen we met meer focus moeten werken. Neef Marc heeft alvast toegezegd om een handje te komen helpen deze zomer. We zullen nog wel vrienden mogen verwelkomen. De wijnkelder is goed gevuld... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten