zomer 2012: "door het midden"

Hoe snel vliegt de tijd! Is dit wat men verstaat onder "Eeuwigheid", het feit dat er geen verschil meer is tussen de dagen van de week en je elke keer verbaast opkijkt "Hé, is het alweer tijd voor het aperitief?". Gelukkig kregen we ook dit jaar een paar vrienden op doortocht. Dat geeft nog een beetje regelmaat en een vooruitblik op wat onvermijdelijk is: Terug Naar Huis...

Rik en Christine (met Laura, Tim en Anne) zijn op de terugweg van hun Dordogne-reis een hele dag in Bourgogne blijven plakken. En of ze gelijk hadden... We konden binnen niet iedereen te slapen leggen maar in de tent was er plaats genoeg voor de 4 jongsten. Als avondeten maakten Rik en ik een heerlijke gebraden varkensschouder in de oven. In België zie je dit stukje vlees dus nooit bij de slager en moet je dat een week op voorhand bestellen (en dan nog...); hier ligt dit allemaal gewoon in de toog. Varkensschouder dus... lekker! Soms wou ik dat we elke dag met z'n vijven of zessen waren, dan konden we eens meer een groter stuk vlees klaarmaken... Als iedereen dan ook nog eens zou meewerken dan zouden de verbouwingen ook beter opschieten ;-)

Rik en Christine bleven net niet lang genoeg om de jaarlijkse Ball-Trap mee te maken. In dat weekend komen hele families naar boven op de berg om op kleiduiven te schieten. Iedereen, vader, moeder, zonen en dochters komen aan de beurt en de meesten doen het helemaal niet slecht... Het strafste van al zijn de clubs uit de streek die de verschillende competities afschuimen om zich met de anderen te meten. 's Avonds na zonsondergang is er de "Tir de Nuit" waar er op fluorescerende kleiduiven, door een sterke spot opgelicht, geschoten wordt.

Tijdens de week werd er overdag toch vooral gewerkt. Ook Marie deed goed mee met het vastkalken van de elektriciteitsleidingen. Bij het kalken van de eerste laag (i.e. tijdens het hemelvaartweekend) had  ik enkele gaten voor elektriciteitsdoosjes vergeten boren. Voor dergelijk werkje heb ik een zware boor met een diamantkop. Zelfs met een diamantboor is het bijzonder moeilijk een gat in de granietstenen te maken. Onderstaande foto's tonen duidelijk wat een gepruts dat was. Gelukkig verberg je dat achteraf makkelijk achter een stevige kalklaag. Intussen is de diamantkop, na amper een tiental booracties, volledig afgesleten en klaar voor de recyclage. Je vraagt je af hoe 'de ouden' hiermee omgingen? Wel, ten eerste hadden zij geen inbouwdoosjes en verder sloegen ze stevige houten pluggen in de muur waar de timmerman dan een houten lambrisering aan kon bevestigen. Alle latere elektriciteit was opbouw...

En op een mooie dag liep de timmerman eens binnen "of hij in de namiddag de nieuwe ramen mocht komen plaatsen?". Een groot verschil met de voordeur waar we toch bijna een jaar mochten op wachten... Het is een plezier om een stielman te zien werken. De keuken wordt stilaan "net echt"... ;-)

Vóór het elleboog-accident was het plan dat Pascale alleen in Frankrijk zou blijven terwijl ik twee weken ging werken en Marie op kamp was. Dat scenario hebben we moeten herschrijven; dat en het feit dat Pascale al op 20 augustus moest beginnen werken (iets wat later niet nodig zou blijken)...
De twee weken werden dus een week en Pascale (en Marie en de katten) gingen mee naar huis om na een week samen terug te keren voor nog een laatste weekje vakantie. Zouden we het zo lang kunnen uithouden?