Voltaire, de kat, heeft, zoals ik al zei, in Frankrijk de tijd van zijn leven (wat zou je willen, met zo'n naam...). Na enkele dagen had hij de zolder ontdekt en van toen af was dat zijn favoriete plekje: over de balken lopen en zich verstoppen in de zolder boven de oude slaapkamer. Pascale had er geen goed oog op toen Voltaire op een avond niet naar huis kwam. 's Nachts hoorden we hem vechtend over de zoldervloer rollen met de kat van de buren (zo bleek later). De volgende avonden kwam hij wel trouw binnen slapen... "Of hij nog terug mee naar huis wou?", dat was de vraag van 1 miljoen.
Op een dag zat hij waarschijnlijk een grote salamander (of een slang?) achterna en plots schoot hij (de kat) als een springveer bijna een meter naar omhoog. Na een korte tijd bleek er iets mis want Voltaire mankte en likte de hele tijd aan zijn poot. Bleek dat zijn rechter voorpoot stevig opgezwollen was en er was duidelijk een wonde zichtbaar. Hij liet zich gelukkig vangen. Niet goed wetende wat te doen hebben we de wonde ontsmet en het beste verhoopt. De hele dag liep hij suf rond en sliep bijna de hele tijd. De volgende morgen was gelukkig het ergste achter de rug. De poot was nog goed gezwollen maar de kat zag er verder een stuk frisser uit. Hij hield zich de rest van de vakantie wel wat rustiger.
Siegfried, Heidi en de kinderen hebben ook dit jaar op hun terugweg wijselijk de autosnelweg verlaten. Deze keer konden ze blijven overnachten en dat was een stuk aangenamer. Je kan al eens een glas drinken en Marie kon zonder zorgen of tijdslimiet met Warre en Soete op de berg spelen.
Deze zomer zijn we met focus op zoek gegaan naar een zwemgelegenheid. Tot nu moesten we steeds naar Cluny om daar in het openbare zwembad verkoeling te zoeken. Ik zeg wel "we" maar eigenlijk is het vooral Marie en Pascale die water nodig hebben.
Vorig jaar, op de terugweg van een uitstapje naar MontStVincent, een zusterberg/heuvel 20km meer naar het noorden, zag Pascale plots een reclamebord waar ze in de vlucht onder andere "Guinguette au bord du lac" kan aflezen. We hadden op dat moment tijd noch zin om dit verder uit te zoeken maar Pascale bewaarde deze indruk voor een later moment. Deze zomer, na een zware werkdag, wist Pascale me, op de een of andere manier, te overtuigen dit verder uit te zoeken. Op goed geluk zijn we op zoek gegaan naar het fameuze reclamebord en om een onwaarschijnlijk verhaal kort te sluiten, we hebben het gevonden op 15km van bij ons.
Een hemel op aarde! een mooi meer (le lac de Rousset) met een klein zandstrandje, vooral plaatselijk volk (en één enkele verdwaalde toerist) en (niet te vergeten!) een echte ouderwetse Guinguette (de foto's zijn de moeite ;-)) met buitenterras en zicht op het meer en het zandstrandje. Verder enkele picnicbanken en voldoende schaduw aan de rand van het bos. Marie zat op 5 seconden in het water en wij installeerden ons op het terras. Er was 's middags en 's avonds pizza te verkrijgen met daarnaast een dagschotel, een menu express, entrecôte charolaise, escargots en kikkerbillen. Wat moet een mens meer hebben? We zouden één van de volgende avonden met z'n allen komen eten. Een adres om te onthouden.
Naast zang en gezellig samenzijn is er ook plaats voor vermaak, zoals deze lokale variant van "met een opgedraaide sok lege blikken omvergooien", hier met petanqueballen en lege wijnflessen...
And so the summer ended...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten