hemelvaart 2013

Een traditie is doorbroken, maar daar zijn tradities voor: Frank zou dit jaar niet meegaan. Zijn drang naar cultuur met een grote "C" was sterker dan de drang naar... Ja, naar wat eigenlijk? Natuur, rust en lekker eten maar ook stof, vuil en stramme spieren. We hebben gelukkig nog wat werk voor een volgende keer mèt Frank overgehouden.

Drie zaken stonden op het programma: het maken van een houten trap tussen de eerste en de tweede tuin, het zandstralen van de schouw in de nieuwe keuken (en waar mogelijk ook de hoofdbalken) en het deels uitgraven van de grachten achteraan het huis met focus op het vrijmaken van de doorgangen onderaan de steunberen. Teveel voor twee man? Neen, hoor. We hebben zelf de volledige tuin kort gezet met de bosmaaier, een oude kleerkast in elkaar gepuzzeld en een loodzware diepvries-ijskast combo de trap opgesleept (met 5 man!).

Omdat Frank deze keer niet meekon op werk-weekend (wegens het BOM-festival in onze wijk) besloten Jo en ik maandagmorgen al te vertrekken in plaats van woensdagavond. Op die manier konden we met twee toch ook wat werk verzetten. Ik huurde een grote aanhangwagen omdat we van de gelegenheid wilden gebruik maken om nog wat meubels en een grote ijskast te verhuizen. De ijskast was een geschenk van de ouders van Chiara, de vriendin van ons Marie die in de herfst met ons in Frankrijk was. Met een overvolle aanhangwagen vertrokken we dus naar Frankrijk waar we via Troyes en de N71 in de late namiddag in Suin aankwamen. De weg van Troyes naar Dijon over de N71 was erg mooi. We volgden de Seine tot aan de bron. Klaarblijkelijk was het een bijzonder natte lente in Frankrijk (ik wou bijna herfst schrijven...)  want alle rivieren (Seine, Saône...) waren buiten hun oevers getreden. In de Charolais zijn zelfs tientallen runderen verdronken omdat de landbouwers niet tijdig bij hun beesten geraakten.
In het huis was alles in orde. De vochtige plekken waren nog steeds present, maar daar zouden we deze week iets aan trachten te doen. De eerste avond aten we groene linzen met confit de canard. Jo is (net Frank) niet vies van lekker eten en daar zouden we deze week eens goed van profiteren...

De eerste dag moesten we de aanhangwagen uitladen en de keuken klaarmaken voor het zandstralen de volgende dag. De ijskast kregen we met de beste wil van de wereld de trap niet op en die plaatsten we dan maar (ook met heel veel moeite!) beneden onder het terras. We zouden er later in de week wel iets op vinden om ze naar boven te krijgen. De oude kleerkast van Pascale haar grootmoeder werd, na in onze garage in Gent te hebben overwinterd, opnieuw in elkaar gezet (de kast, niet de grootmoeder). Zelf zonder bouwplan is het ons in twee pogingen gelukt. Voor de houten trap tussen de eerste en de tweede tuin had ik een paar voorontwerpen gemaakt. Eerst zou ik een houten trap maken met twee verborgen steunbalken ("limon" in het Frans) maar na wat meten, rekenen en zoeken naar houten balken met de juiste maten zijn we uiteindelijk op een ander ontwerp beland. Dit heeft twee zichtbare zijbalken en een twee verborgen steunbalken. Waarschijnlijk is de constructie overbemeten, maar beter wat te zwaar dan te licht... We kochten dus twee "plateau de macon" van 5cm dik, 25cm breed en 4m lang. Volgens onze berekeningen hadden we 2m lengte nodig, dus lieten we beide balken mooi in twee zagen. Thuis zouden we de rest wel even snel verzagen. Dat bleek een serieuze misrekening. Na 5cm zagen met de wipzaag raakte deze oververhit en ook de oude cirkelzaag van Laurent (m'n schoonvader) was levensgevaarlijk. Het zaagblad van de cirkelzaag draaide zot en de veiligheid was zo stroef dat het eigenlijk niet werkbaar was (een beetje zoals een bot mes in de keuken). Aan de kant dus, bende amateurs... Jo stelde voor een goede handzaag te kopen. Maar dat was iets voor donderdag na het zandstralen van de haardstenen in de oude keuken. Om de dag toch af te sluiten met een succeservaring, na het debacle met de ijskast en de houtzagen, hebben we de eerste steunbeer achter het huis aangepakt en al snel de doorgang naar het tweede segment van de gracht gevonden onder zo'n 30cm aarde en kapotte dakpannen. Ons vermoeden werd bij deze bevestigd: door de doorgangen vrij te leggen konden we de gracht saneren. Het werd intussen tijd voor het aperitief en Saucisse de Morteau met bloemkool in kaassaus. We hadden het verdiend!

De tweede dag moesten we iets vroeger uit de veren om in Mâcon bij de KiLouTou de gereserveerde zandstraler op te halen. Toen we tegen half negen aankwamen waren poort en winkel dicht. Pas tegen kwart voor negen kwam er iemand aan en die zei dat de winkel zou open zijn om negen uur (hoewel er duidelijk stond dat de winkel vanaf zeven uur open was...). Wat als wrevel begon keerde zich al snel tegen ons want die dag was het 8 Mei en dus officiële feestdag in Frankrijk... Wat meer was, we konden de zandstraler zonder probleem de volgende dag (i.e. op Hemelvaart) terugbrengen. Op officiële verlofdagen is de winkel van negen tot half een open. Ook in Frankrijk wordt er vooral in het weekend en op verlofdagen geklust. Nog goed dat we niet om zeven uur aan de poort stonden... ;-)

Zandstralen was een grote onbekende voor ons maar alles verliep redelijk vlot. Je moet jezelf wel goed beschermen, vooral tegen de continue stroom zand en steentjes die in het rond vliegen. Met een helm, veiligheidsbril en stofmaster was het goed te doen. Naast de haardstenen heb ik ook de hoofdbalken en een van de binnendeuren (drie dikke lagen verf!) zuiver gezet. Daarna was, om eerlijk te zijn, mijn pijp uit. Waarschijnlijk, als Pascale het resultaat op de deuren aanvaardbaar vindt, huren we de zandstraler deze zomer nog eens om de rest van de deuren en de keukenstoelen op te frissen.
Terwijl ik de hele dag aan de zandstraler hing ging Jo de hele boven- en benedentuin rond met de bosmaaier. Tegen juli gaan we hier niet veel meer van merken, maar zo zijn grassen...
Die avond aten we een grote pan kippenlevers met paddenstoelen en sjalotten in een Gentse mosterdsaus. Stevig voedsel voor de werkmensen.

Op Hemelvaart brachten we 's morgens de zandstraler terug naar Macon en maakten we van de gelegenheid gebruik om een goede handzaag te kopen in de Leroy-Merlin. We passeerden langs Prissé om wat wijn in te kopen.
's Namiddags is Jo beginnen zagen (letterlijk, niet figuurlijk) en begon ik aan de opkuis van de keuken. Zandstralen is misschien effectief, maar het maakt enorm veel vuil. Ik was er de hele namiddag zoet mee... Op de foto's is het nieuwe ontwerp van de trap duidelijk te zien.

Voor de hoogdag trakteerden we onszelf op een lekker Charollais biefstuk met verse ratatouille. Wat moet een mens meer hebben?

Vrijdag was een echte slavendag: ik in de gracht beneden en Jo boven om emmertjes puin (aarde, wortels en kapotte dakpannen) naar boven te trekken en op een hoop te gooien. Dinsdag was het al duidelijk dat er doorgangen waren onder alle steunberen.. Vandaag zouden we ze vrijmaken en de muren, die binnen last hadden van vocht, zeker een halve meter bloot leggen. Allemaal mooi op papier maar tijdens het werk hebben we gezweet en gevloekt, dat kan ik je verzekeren. Veel woorden wil ik er niet aan vuil maken. Het was hakken, scheppen en naar boven trekken. We hebben wel het een en ander in de gracht gevonden: oude medicijnflesjes, kapotte flessen, een mooi potje voor zalf en... een oude pispot. Aan wie de pispot ooit toebehoorde is nog niet duidelijk (misschien was het wel de pispot van de Benoit Dury, zie aflevering "1 mei 2012"). Hij zag er op het eerste zicht proper uit...
Het was erg vochtig in de gracht, getuige de varens en het mos. De bedoeling van z'n "zonder specie gestapelde muur" is dan ook om het overtollige water uit de wei erachter zachtjes te laten doorsijpelen en af te voeren. Met die vrijgemaakte onderdoorgangen hopen we aldus een deel van ons vochtprobleem op te lossen. Bij de laatste steunbeer (i.e. tussen het huis en de school) was de onderdoorgang versperd door grote stenen. Bij het verwijderen ervan vroegen we ons af waarom en waar die stenen vandaan kwamen. Plots, toen de doorgang bijna vrij was, stortte een deel van de onderdoorgang in. Even paniek toch! De zijkanten van de steunbeer waren stevig genoeg maar een deel van de binnenkant was instabiel. We lieten die laatste doorgang wijselijk voor wat ze was. Dit is een werkje voor Erik Griffon als hij deze zomer de zijkant van het huis komt bezetten. Hij heeft drie jaar geleden iets analoogs gedaan met de eerste steunbeer die ook voor een deel was ingestort (zie juni 2010). 's Avonds aten we zelfopgelegde choucroute met een stuk petit-salé en rookworst.

Zaterdagvoormiddag kwam de smid langs voor de metalen inzet voor de open haard in de keuken en de extra steun voor de trap. Wij zullen zelf een flexibel van 20cm door de schouw moeten steken en dan komt de smid terug om de verdere afwerking te verzorgen. Hij zag geen probleem om de inzet langs onder in de schouw te krijgen. Dat wil zeggen dat ik deze zomer zonder vrees de schouwmantel kan bezetten en voorzieningen kan treffen voor de instroom van koude lucht (onderaan de mantel) en de uitstroom van warme lucht (bovenaan de mantel).
Voor de trapsteun moet ik eerst een klein platform in beton gieten waarop de smid dan achteraf de metalen trapsteun kan bevestigen.
Na het bezoek van de smid reden we nog snel naar Cluny om de markt te bezoeken en wat kaas te kopen. 's Middags aten we ter afsluiting van onze werkweek kikkerbillen in restaurant Le Rochepot. Ze waren weer heerlijk...
We hadden nog energie genoeg om de treden voor de trap te zagen en alles een eerste beschermlaag te geven. We hadden de trap eigenlijk graag nog in elkaar gestoken en uitgeprobeerd maar dat zal iets voor deze zomer zijn. De werkvakantie zat er bijna op. We moesten wel nog de diepvries naar boven krijgen (anders moest hij opnieuw mee naar België...). Daarvoor werd een afspraak gemaakt met Gilbert en met twee sterke mannen, Guy en zijn broer, die in het huis van Danny en Trees logeerden. Afspraak zondag morgen om negen uur.

De volgende dag maakten we ons klaar op te vertrekken. Om negen uur hebben we met vijf frisse mannen de diepvries met veel moeite naar boven kunnen dragen. Voorlopig staat het beest in de hal en hij zal daar blijven staan tot zijn definitieve plaats klaar is... Net voor we vertrokken stak Jean-Luc nog een paar kopies in mijn handen met een vertaling (uit het oud Frans) van een devis uit 1823 die enkele aanpassingen aan ons huis beschrijft. Hierover meer in een volgende aflevering. Enkele zaken waar we reeds een vermoeden hadden worden plots bevestigd en andere worden een stuk duidelijker.

De terugweg was voorspoedig, hoewel Parijs bijzonder druk was en we toch weer bijna twee uur verloren. In het vervolg gaan we op zo'n momenten (i.e. op het einde van een lang weekend) langs Reims of zoeken we een andere weg rond Parijs. De volgende afspraak: begin juli...