Herfst(wandel)vakantie...

De allerheiligenvakantie viel dit jaar eind oktober. Anne, een vriendin van Marie, ging met ons mee en Danny en Trees waren ook in Suin. Veel goede compagnie dus...

In tegenstelling tot Pascale, Marie en Anne ben ik geen lange slaper, wel integendeel. Hoewel het in Suin donker en stil is (zeker in vergelijking met een stad als Gent) ben ik steeds voor dag en dauw wakker. Nu is dit niet echt een probleem want vaak ga ik dan gewoon wandelen, meestal de berg op of onderweg naar de bakker. Dat levert mooie beeldjes op.

Nadat Marie deze zomer met Milena voor de eerste maal het bomenparkoers in Bergesserin probeerde, wou ze het deze maal samen met Anne verder ontdekken. Deze zomer was het vooral wat aftasten en de leukste tyroliennes uitproberen. Deze keer volgden de meisjes het groen/blauwe circuit, niet het moeilijkste, maar zeker niet makkelijk! Ik mocht intussen wat gaan wandelen terwijl Pascale bij de meisjes bleef (dat is een van de regels...), maar ik was nog op tijd terug om te proberen de meisjes verbaal door de moeilijkste stukken te coachen. Met weinig gevolg trouwens: aan kinderen die in de bomen hangen hebben ouders niets meer te zeggen.

Zondag gingen we naar de markt in Azé om bij Stéphane kaas te kopen en daar we thuis bijna door onze rode wijn zaten stopten we deze keer in de plaatselijke Coop van Azé (vlak naast Igé in dezelfde vallei). Na wat geproefd en gekocht te hebben zag ik de patron een lege plastieken waterfles vullen met een troebel vocht. Ik herkende het vocht als de eerste, nog niet ontwikkelde wijn, vin nouveau, bernache of vin bourru. Aangezien de wijn nog volop aan het fermenteren is zijn alle suikers nog niet geconsumeerd en is het alcoholpercentage nog laag (4-6%, schat ik). Ik vroeg de baas wat meer uitleg en toen ik me erg geïnteresseerd toonde gaf hij me een fles cadeau om eens te proeven. We hadden geluk want het seizoen was bijna afgelopen. Het hoogtepunt is eind september wanneer de oogst binnen is en het sap een paar weken aan het fermenteren is. Dat is ook de reden van de plastiek fles: door de fermentatie wordt er constant koolstofdioxide aangemaakt. We waren blij verrast dit te kunnen proeven. Lekker als aperitief of gewoon tussendoor...

De herfst is een mooie tijd om te wandelen. Ten westen van St-Bonnet is er een groot bos met in het midden een kunstmatig meer. In Frankrijk heb je veel van deze kunstmatige meren die indertijd vooral voor de viskweek gebouwd en gebruikt werden.

De vorige twee jaren is de pluk van de sleepruimen om Sloe Gin te maken mislukt wegens ofwel te weinig vruchten ofwel te laat (en dus al opgegeten door de vogels). Waarschijnlijk wegens de natte lente en de prachtige zomer was de oogst dit jaar overvloedig. Ik heb heel veel kunnen plukken en toch nog meer dan voldoende kunnen overhouden voor de vogels. Omdat sleepruimen op hun best zijn na een nachtje vriezen heb ik ze twee dagen in het kleine vriesvakje van de ijskast gestopt en pas daarna in gin opgelegd. We gaan voldoende hebben voor drie wijnflessen, denk ik, en ik ga ze dan ook kurken en in de wijnkelder laten rijpen, Volgens het receptenboek van Alice Babette Toklas is Sloe Gin na zeven jaar op z'n best... Persoonlijk vind ik het drankje na een jaar al heerlijk.

Zoals eind augustus afgesproken en na de meisjes aan de goede zorgen van Danny en Trees te hebben overgelaten gingen we opnieuw naar Mâcon voor een tweede bezoek aan de archieven (archives départementales de saone et loire). Deze keer hadden we wel voldoende tijd om rond te neuzen en foto's en nota's te nemen. Ik ga hier nog niet te veel uit de doeken doen en hou dit liever voor een van de volgende afleveringen. Wat ik wel al kan vertellen is dat we nu drie grote verbouwingen kunnen plaatsen. Een eerste, grondige verbouwing rond 1823, een tweede rond 1875 en een laatste rond 1913. Die verschillende verbouwingen maken het huis tot wat het vandaag is. Niet dat we de klok willen terugdraaien maar het is boeiend om de verschillende fases te begrijpen en waar mogelijk de verschillen te accentueren.

Pascale voelde zich de dag nadien niet erg lekker en aangezien de meisjes liever lui dan moe zijn ging ik dan maar alleen wandelen in het bos van Buffieres waar we de vorige jaren steeds cêpes (eekhoorntjesbrood paddenstoelen) vonden. Misschien had het te maken met de lange warme zomer of het droge weer maar ik vond er geen enkele. Jammer!

De volgende ochtend hing er een lichte mist die langs het noordoosten langzaam uit de vallei de berg opklom. Op een bepaald moment werden de koeien van Gilbert die daar in de wei stonden door de opstijgende mist omgeven. Dit gaf samen met de opkomende zon een mooi beeld.

We hebben de smid nog eens gezien en hij zou tussen begin november en eind december de metalen dakjes voor de twee schouwen installeren. We zijn benieuwd...

De laatste morgen was ik vroeg op pad in een poging de zon achter de Mont Blanc te zien opkomen. Pascale en Marie bleven in hun bed liggen maar Anne wou mee. Jammer genoeg was het fenomeen niet direct te bewonderen ten gevolge hoge bewolking in het oosten. Het was wel indirect te bewonderen. De zon die achter de Mont Blanc opkwam tekende de omgekeerde schaduw van het Mont Blanc massief op de hoge bewolking. Een prachtig schouwspel!