Zaterdag keerden we terug naar Gent om Marie van kamp te halen en op maandag vertrok ik opnieuw naar Frankrijk, nu samen met Frank. We zouden ons in de eerste plaats concentreren op het vals plafond in de keuken. De dakisolatie lieten we rusten tot het lange Hemelvaartweekend. Het vals plafond was minder in de hoogte en de platen Fermacell lagen in onze weg...
Een paar weken voor Pasen had Geert een aantal wijkbewoners met een bijzondere liefde voor Frankrijk uitgenodigd op een etentje (wilde canadagans met wilde bospaddenstoelen en een salade van wilde kruiden; met nadruk op wild...). Daar ontmoeten we Marijn en Liesbeth die, zo bleek die avond, in de
Nièvre een boerderij aan het opknappen zijn met de bedoeling daar binnen een paar jaar definitief te gaan wonen. Als we naar Suin rijden via Parijs en Nevers dan passeren we er zelfs op een halve boogscheut van. Hun (t)huis ligt ongeveer 100km van Suin vlak op de grens tussen de
Nièvre en Saône-et-Loire.
Toen Jo moest afzeggen voor een werkweek in de paasvakantie en Frank met veel plezier toezegde trachtte ik Geert nog te overtuigen om ook mee te gaan, maar jammer genoeg kwam er op het laatste moment iets tussen. We zijn eens langs de boerderij van Marijn en Liesbeth gereden maar ze waren niet thuis. Deze zomer spreken we wat beter af...
Mark had zijn
afkortzaag laten staan om het zaagwerk te vereenvoudigen en daar waren we blij om. Er is immers heel wat te zagen aan zo'n houten frame. Zoals ik vroeger reeds zei was het de bedoeling om de grote dwarsbalken vrij te houden en daardoor waren er drie segmenten waar een houten frame voor moest gemaakt worden. Het eerste frame was de eerste week al half afgewerkt maar aan het tweede en derde moest nog begonnen worden. Frank is als docent fietsmakerij een heel nauwkeurig werker en de twee frames werden redelijk snel en nauwkeurig (i.e. waterpas en in een rechte hoek) afgewerkt. Dat was, met grote dwarsbalken die toch niet echt recht en evenwijdig lopen, toch geen eenvoudige taak.
Tijdens de constructie van het houten frame was het in een paar gevallen noodzakelijk de elektriciteitskabels opnieuw los te koppelen, de kabels te verplaatsen (e.g. door het houten frame) en opnieuw aan elkaar te koppelen. Dat was zowat het meest irritante werkje van de hele week. Ik heb zelf geen zin om te beschrijven hoe ambetant het is om op een ladder, met je hoofd in je nek korte eindjes elektriciteitskabel in een spaghettikluwen met suikertjes aan elkaar te verbinden. Alles behalve vakmanschap, dat besef ik maar al te goed... Als ik andere mensen hoor die zelf hun elektriciteit leggen is er NIEMAND meer die nog individuele kabels (rood, blauw, zwart, aarde...) gebruikt. Die mensen leggen met combikabels (rood, blauw en aarde) een puntverbinding naar elk lichtpunt en elke schakelaar en programmeren alles in hun schakeldoos. Dat schijnt een fluitje van een cent te zijn. Maar als je, zoals ik, op je centen zit moet je maar de gevolgen dragen... ;-)
Na het houten frame kwamen de Fermacell platen aan de beurt. Neef Marc had me gewaarschuwd dat ik minstens één plaat ofwel verkeerd zou meten of verkeerd zou snijden en ik had dat wat schamper weggelachen (had ik niet goed opgelet soms?). De eerste plaat was perfect, maar bij de tweede plaat was het zover. Daar niets recht van lijn en hoek is aan dat vals plafond hadden we de metingen verkeerd gespiegeld en dat zie je dan pas als je met een zware plaat op je hoofd het boeltje aan het frame wil bevestigen. Maar het viel al bij al nog mee en we hebben de plaat kunnen versnijden met slechts een kleine 30cm verlies. Het is ons niet meer overkomen. Bij elke meeting en voor elke snijbeurt hebben we de plaat eerst virtueel gedraaid en gespiegeld en tegen het plafond gevezen.
Mensen die hard werken hebben gezond voedsel nodig en daar was gelukkig voldoende ruimte voor. Op zaterdag zijn we zelfs
kikkerbillen gaan eten in Cluny, voor Frank een eerste maal. Ze zijn ons bijzonder goed gevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten