Marie ging eerst nog op
JNM kamp maar onmiddellijk daarna vertrokken we naar Frankrijk, net op tijd voor de
jaarlijkse rommelmarkt in Sivignon. Pascale en Marie zouden eerst 5 weken en een half in Frankrijk blijven en ik twee keer twee weken met halverwege een periode van 10 dagen in België, maar uiteindelijk bleven we 5 weken en keerde ik slechts voor een werkweek terug naar België. Oef...
Zoals steeds aan het begin van de zomer stonden beide tuinen er wild bij. Maar dit jaar was het eigenlijk best te doen. Ik was er snel door. Dat was te wijten aan een droge maand juni. Wat dat zou betekenen voor de rest van de zomer was op dat moment nog onduidelijk. Trees en Danny waren die eerste dagen ook in Suin. Trees stelde naar aanleiding van 100 jaar 14-18 haar olieverfschilderijen tentoon in de kerk. Het betrof een reeks
vrouwenportretten gebaseerd op de balkanoorlogen. In de sobere romaanse kerk kwamen de werken heel goed tot hun recht.
Mijn eerste werk was het opvullen van de overgangen tussen de Fermacell platen. Dat was minder vanzelfsprekend als het lijkt. Na twee dagen was het zo goed als af en wou ik de gips laten uitdrogen om later op te schuren en met een laatste laagje af te werken. Dat is een werkje voor eind september, samen met Mark en Luc.
Intussen had Pascale haar zinnen gezet op het halletje tussen de beide kamers. Het oude behang was een paar jaar geleden al verwijderd maar nu wou Pascale er een kleurtje op. De eerste verflaag bladerde er gewoon af hoewel we met een primer gestart waren. Pascale werd al snel wanhopig. Uiteindelijk reden we naar Mâcon naar de Leroy-Merlin om een rol glasvezel en stevige lijm om deze te kleven. Dat zou alle oneffenheden wegstoppen en tezelfdertijd een goede basis vormen voor een verflaag. Na een paar uur hing de glasvezel aan de muur en het plafond. Eigenlijk was dat best mooi, zo wit, maar er was nu al verf gekocht met de garantie in een enkele laag te dekken. Na één laag was de verf op maar was er van volledige dekking helemaal geen sprake. Na de deur en de plinten zou Pascale er tijdens mijn verblijf in België nog twee lagen bijgeven met, het moet gezegd, een prachtig halletje als resultaat. Normaal gezien was dat eerste verflaagje een voorlopige oplossing tot wanneer de nieuwe elektriciteit achter de muur zou gestopt worden maar nu, met die glasvezel en al die lagen verf gaan we misschien toch een andere oplossing moeten zoeken... Het zou zonde zijn van al het werk dat er nu is ingekropen.
 |
| Beaujolais en de vallei van de Saône vanaf de col du Fut in Avenas |
Al enkele jaren kijken we uit of de Tour de France niet in onze buurt passeert. Dit jaar kwam ze na de Alpen door de Jura, raakte ze nipt Saône-et-Loire en reed ze nadien door de Beaujolais naar het zuiden. We besloten de tourkaravaan en de renners op te wachten in
Villié-Morgon. Het was die dag bloedheet. Er was van alles te doen. Er was een muziekbandje, er werden hespen aan het spit geroosterd en heel hel plein stond vol campingwagens van wielerliefhebbers. Maar wat een circus, die tourkaravaan! Het was de eerste keer dat we zoiets meemaakten. Je denk dan bij je zelf, "Al die platte commercie, ik doe daar niet aan mee", maar als die wagens passeren en er wordt allerhande brol uitgegooid dan grabbel je toch mooi mee. Je wil onbewust zeker niet onderdoen voor je medemens. Zo zagen we twee oudere dames samen naar een zonnebril springen. Een was iets sneller en zette er haar voet op... zonnebril kapot, natuurlijk. 's Avonds hebben we onze hele buit samen gelegd: twee stoffen hoedjes van een Oost-Europees automerk (goed te gebruiken tijdens het werk), twee sleutelhangers (waaronder één met een lampje), een winkeltas en wat staaltjes van
Teisseire siroop met exotische smaken. Niet echt de moeite, dus, maar de het was wel een belevenis. En de renners, zal je denken? Wel, daar moet je dus na de karavaan nog meer dan een uur op wachten. We zochten ons daarvoor een beter plekje op een helling waar we de renners wat langer konden volgen. Maar helling of niet, als ze er zijn is alles snel voorbij. Ik herkende enkel de geletruidrager,
Vincenzo Nibali (inderdaad, aan zijn trui...), voor de rest waren het voor mij allemaal anonieme renners. Ik kon niemand anders herkennen. Zonder de karavaan, al de motoren, volgwagens en maar liefst vijf helikopters (je zag de renners naderen door de zwerm helikopters die er als muggen rondhingen) zou het op een-twee-drie voorbij zijn, nu kunnen ze je een halve dag bezig houden. Nogmaals, het was een belevenis...
Rechtover ons huis staat een mooie boerderij met een stallingen en wat bijgebouwen. Het staat reeds verschillende jaren leeg en nu had de eigenaar besloten het toch van de hand te doen. Met Pasen zagen we al een paar Engelsen rondzwerven (een Engelse pub voor ons deur?), maar nu hoorden we dat het huis verkocht was aan een Zwitserse dame die er zowat permanent zou komen wonen. Ze woont&werkt klaarblijkelijk in Genève en volgens de roddel zou ze maar een dag per de week over en weer moeten voor haar werk. Verder was ze iets van een "cuisinière", wat voor invulling daar dan ook aan gegeven werd. We waren met andere woorden benieuwd naar onze nieuwe directe buur. Ze zou, volgens wie er wat vanaf wist, midden augustus komen. We zullen wel zien...
Bijgevolg was de oude eigenaar met zijn zoon het hele huis aan het leeghalen, van het oude hooi in de stal en houten planken in de schuur tot volledige kasten met huisgerief en bedden. We trokken onze stoute schoenen aan om te zien of er iets bij was wat ons kon dienen. We sleepten twee oude houten ladders naar buiten (die wel wat restauratie kunnen gebruiken), een pekelpot van 40 liter (er stonden er ook nog twee van 80 liter, maar ik zou niet weten wat ik daar mee moet aanvangen) en een mooie dame-jeanne van, denk ik, een 25 liter. De oude eigenaar was er echt het hart van in dat hij het huis dat al zo lang in de familie was had verkocht. We hebben samen nog een glas gedronken om de pijn wat te delen, maar het is niet duidelijk of dat veel hielp. De volgende dag werden een paar oude kasten in de fik gestoken en gingen ook foto's allerhande en oude schriftjes van de kinderen in vlammen op. Er was op dat moment geen ruimte meer voor herinneringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten