Wat keken we er naar uit en wat hadden we het allemaal broodnodig! Een volle week ver weg van de eindejaarsdrukte en tijd te over om niets anders te doen dan wat langer slapen, toezien dat het vuur blijft branden, af en toe naar buiten om te wandelen, hout te halen of basisinkopen te doen, terug binnen muziek beluisteren, wat lezen of gezelschapsspellen spelen.
Het zou dit jaar wel anders uitdraaien...
Om maar ineens de context te schetsen, Pascale haar ouders zijn niet zo goed meer te been, maar vooral dankzij Laurent, mijn schoonvader, konden ze zich toch nog goed behelpen. Nu had Laurent de dagen voor kerst meer last dan anders van zijn onderrug en liep hij wat moeilijker. We vierden kerstavond dan maar bij hen thuis in plaats van bij ons om hen op die manier een taxirit te besparen en we stelden ons vertrek nog een dag uit om wat extra boodschappen te doen en ervoor te zorgen dat hun niets ontbrak. Tot zover het voorspel...
Op zaterdag morgen vertrokken we met zijn drieën naar Frankrijk. De eerste helft van de rit was regenachtig, maar eens Parijs voorbij verliep de reis heel voorspoedig. Tegen drie uur kwamen we aan en konden we het huis alvast verwarmen terwijl we inkopen deden. Gilbert had de dagen voordien al twee kuub mooi droog hout geleverd en het zelf al netjes gestapeld. Daar ze dezelfde nacht nog sneeuw verwachten en er enkele vriesdagen in het verschiet lagen was dat alvast iets waar we ons geen zorgen over moesten maken. Voltaire, de buiten-kat, zat reeds op zolder en Efke, de binnen-kat, had een plaatsje gevonden naast de stoof.
De volgende morgen lag er over het hele landschap een laag sneeuw. Onvoldoende voor het sneeuwgevecht waar Marie naar uitkeek, maar meer dan genoeg voor een mooie winterwandeling. Met de nieuwjaarsavond in het achterhoofd kochten we een
Bresse kip om deze eerst enkele dagen droog te pekelen en van het karkas maakte ik lekkere kippensoep om ons te warmen na de wandeling. We deden een hele toer van de zuidflank naar beneden tot in Tillay en dan via Le Caron en het Bois de Morphées terug via de oostflank naar huis. Het deed deugd eens buiten te zijn... Terug thuis liepen we Gilbert tegen het lijf en nodigden we hem uit voor een glas om hem te bedanken (en te betalen) voor het hout en om de laatste nieuwtjes uit het dorp te horen.
De volgende morgen was het kraakhelder en ijzig koud. Ideaal voor en vroege wandeling terwijl de meisjes uitsliepen. De Mont Blanc stond vlak voor zonsopkomst te schitteren aan de horizon. Prachtig zicht...
Na het ontbijt kreeg Pascale telefoon van Nicole, haar moeder, met de boodschap dat Laurent niet meer uit de voeten kon en dat de huisdokter hen liet opnemen in het ziekenhuis voor verder onderzoek en vooral omdat ze niet meer voor zichzelf konden zorgen. Pascale, die enig kind is thuis en dus niet kan terugvallen op broer of zus, wilde onmiddellijk naar huis om voor haar ouders te zorgen. Voltaire werd snel van de vensterbank geplukt en samen met Efke in de slaapkamer opgesloten.
Binnen het uur was de auto geladen en klaar voor vertrek. Nog nooit waren we zo snel klaar en nog voor we het wel beseften was onze vakantie in Suin voorbij.
Eens thuis in Gent was Pascale vaak bij haar ouders, maar veel kon ze ook niet doen. We moeten sowieso wachten op verder onderzoek. Het werd een kerstvakantie een beetje in mineur, maar het belangrijkste op dit moment is dat Pascale haar ouders volledig herstellen. Er komen nog meer dan gelegenheden genoeg om naar Frankrijk te gaan... Misschien tijdens de krokusvakantie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten