Feu de la Saint Jean

Nog voor de zomer moest ik snel heen-en-weer naar Frankrijk met een lading tuinhout (een stoere tuinbank en een nog stoerdere picknicktafel). Als extra wortel was er dat weekend Feu de la Saint Jean. Dat maakte de afstand als bij toverslag een stuk korter...

Frank en Jo konden niet mee (er was eigenlijk ook geen plaats meer in de auto) en dus ging ik maar alleen. Marie had nog een paar examens (Latijn en Fysica) en Pascale bleef thuis om een oogje in het zeil te houden (bij Marie en bij haar ouders).

Om het weekend toch enigszins draaglijk te maken vertrok ik op vrijdagmorgen. Het weer was aangenaam en de Francilienne was vlot (we gaan die opnieuw meer nemen in de toekomst). Rond drie uur kreeg ik een lekkere tas koffie bij Marijn en Liesbeth in Saint-Hilaire-Fontaine. Liebeth was brood aan het baken, Madeleine en Toinette, hun twee dochtertjes, deden een dutje en Marijn ging net een praatje slaan met de boer naast de deur. Hoe eenvoudig kan het leven zijn...

Het gras in de tuin en op de wei stond bijna een meter hoog en de kruidentuin was in zomerstemming. De rozemarijn wordt een heuse boom; ik moet dus echt op zoek naar een recept om een grote hoeveelheid rozemarijn te verwerken... Ook de salie stond mooi in bloei, evenals de tijm, oregano en dragon... Misschien is drogen een optie... De laurier is weeral dood (de derde intussen), maar er lijkt toch een jonge scheut de winter te hebben overleefd. We zien wel of die scheut levensvatbaar is. Misschien is het de eerste stap naar een laurierboom...

Van een echte haag is er nog niet echt sprake maar de individuele stukken doen het goed. We moeten eens kijken hoe we hier verder gaan. Misschien wat kleinere haagplanten tussen de grotere planten? Dit is het eerste seizoen dat er pruimen groeien aan onze pruimelaar. Ik telde er vijf. Niet meteen een monsteroogst, maar een goed begin.

Cathy, onze nieuwe Zwitserse buurvrouw was er ook. Ze woont voorlopig nog in Buffières maar hoopt eind July te kunnen verhuizen naar haar nieuwe huis. Ik kreeg een rondleiding en ik moet zeggen dat het huis binnenin amper te herkennen is: veel isolatie tegen de muren en een strake afwerking met gyproc. Niet onze keuze maar misschien noodzakelijk als je hier semi-permanent wilt wonen. De verwarming wordt verzorgd door een pelletkachel en de schouw is definitief verwijderd.
We hebben het, denk ik, getroffen met onze nieuwe buurvrouw. Zo had ze bijvoorbeeld nog een hele stapel oude platte dakpannen in goede staat liggen die we zomaar krijgen. We moeten immers dringend een paar dakpannen vervangen en die platte pannen zijn moeilijk te vinden. Nu zijn we voor jaren goed. Het is ook een geruststelling dat er nu een bijna permanente bewoning gaat zijn recht tegenover ons huis.

Groene linzen met worst uit Saint-Bonnet

Zaterdagmorgen was ik al vroeg uit de veren om de tuin en de wei eens goed onder handen te nemen met de bosmaaier. Om voor wat afwisseling te zorgen stak ik na het maaien van de tuin eerst de tuinbank in elkaar. Het bijgeleverde plan klopte van geen kanten (waarschijnlijk was het een plan voor een vorige versie van het bouwpakket) maar erg moeilijk was het niet. Nog een geluk dat ik nog voor de middag de bank in elkaar wou steken want ik miste natuurlijk de juiste bit om de vijzen vast te schroeven en ik moest dus eerst nog even langs de plaatselijke bouwmarkt vijftien kilometer verder (en die is op zaterdag enkel in de voormiddag open). Door die onverwachte vertraging was er geen tijd meer om snel naar de markt in Cluny te rijden. Dat is dan maar voor een volgende keer. Kaas kon ik zondag nog komen op de markt van Azé, maar deze keer dus geen Pain des Moines...
Het maaien in de wei was een stuk lastiger omdat de bosmaaier regelmatig vastliep. Na een paar minuten maaien draaiden de langste halmen zich rond de draaias totdat na een tijd de draaikop volledig vast liep. Dus moest ik elke keer de maaier uitzetten en de grashalmen uit de as peuteren. Veel is dat allemaal niet maar je verliest wel je tijd op die manier.
Gilbert was op de wei ernaast zijn hooi aan het binnenhalen. Volgens hem zijn we nu voor een tijdje gerust: het gras zou amper nog opschieten na begin juli; de belangrijkste groeistoot is immers in mei en juni. Ik ben benieuwd...
De tuin en de wei zien er wel een stuk beter uit nu....

Het weer begon in de namiddag om te slaan met donkere wolken. Even vreesde ik dat er niet veel in huis zou komen van het kampvuur die avond, maar alles liep los en het klaarde later volledig op.
Rond zeven uur was er nog bijna niemand; pas tegen half acht begonnen de mensen toe te komen. Jean-Luc was er ook en we konden wat bijpraten over het boek dat er dit jaar dan misschien toch nog ziet aan te komen.
We zaten aan tafel samen met twee burgemeesters (de huidige en de oude), mensen uit Lyon, die ook een huis hebben op de berg (met zwembad...), en Cathy, onze Zwitserse overbuurvrouw. De maaltijd was simpel maar heerlijk: Jambon a la broche met sla en aardappelen, geitenkaas en een stuk appeltaart.
Tegen half elf verzamelde iedereen zich achter de kerk en bovenop de berg waar Jean-Pierre, de cantonnier van het dorp, de brandstapel vakkundig aanmaakte. De vlam zat er snel in met een enorme vlammenzee tot gevolg. Ik zag bij andere "Feu de la Saint Jean" vieringen dat de brandstapel afgeschermd werd door nadarhekken. Dat was hier gelukkig niet het geval (alsof toeschouwers per ongeluk in de vuurzee zouden lopen...). 
Het was een prachtig schouwspel met een volledig open hemel en als kers op de taart een erg mooie samenstand van de maan, Venus en Jupiter. Heel erg mooi!

De volgende dag moest ik alweer naar huis via Igé (om wijn) en Azé (om kaas bij Stéphane). Ik keerde terug via de A6, maar in plaats van af te slaan via de N71 en zo naar Troyes, bleef ik de A6 volgen en reed dan via de A19 naar de A5 en zo op de Francilienne en naar de A1.
De kost van de peage viel goed mee en de weg was heel vlot en zonder enig probleem rond Parijs. Nu ze nog altijd aan de A6 werken net ten zuiden van Parijs is dit zeker een heel goed alternatief...