Om niet de indruk te wekken dat er deze vakantie niet is gewerkt: niets is minder waar. Ik heb tussen de bezoeken en de uitstappen door het dak langs de straatkant tot in de nok volledig geïsoleerd en het laatste stuk van de keukenmuur (i.e. boven het trapgat) tot boven een eerste kalklaag gegeven. Nu heeft de volledige keuken, inclusief het trapgat minstens een eerste kalklaag gekregen en buiten het trapgat zelf een tweede laag. Voor 90% van de ruimte zal een laatste, derde laag volstaan voor een mooie afwerking. Enkel bepaalde stukken rond de trap verdienen nog een een tweede en een derde laag. De volgende keer een uitgebreider fotografisch verslag...
De laatste week werd goed ingezet met de aankomst van Milena. Na veel zagen (van z'n dochter) heeft Ludo, Milena's vader, haar zelf tot in Frankrijk gereden. Hij kon bij ons overnachten en zou de volgende dag via de Metz en de slagvelden van de eerste wereldoorlog terug naar het noorden te rijden. Milena en Marie waren intussen al verdwenen... Af en toe zouden ze opduiken om te eten of in bed naar een film te kijken. Ach, de rust die over het huis neerdaalde. Zalig!
Op een mooie morgen zagen we plots een Zwitserse wagen het boerenerf voor ons huis oprijden. Daar kwamen onze langverwachte Zwitserse buren aan. Al na een paar uur kwamen ze een praatje slaan. Over de geplande verbouwingen bij hen, de toestand bij ons en onze ervaringen met de lokale vakmensen. Een moeder en haar zoon (gaan we van uit...). Leuke, aangename mensen... Voorlopig logeren ze net onder Suin in de gite d'étape "les P'tits loups". Omdat er in hun nieuwe huis nog geen water of elektriciteit was waren ze maar al te blij dat ze bij ons steeds terecht konden voor een tas verse koffie en een babbel.
Na een paar dagen opkuis was er plots paniek toen ze op zolder beesten hoorden in het houten gebinte. Snel een adres opgediept van een vakman die ook naar ons dak had gekeken en er werd onmiddellijk een afspraak gemaakt voor de volgende dag. Cathy, de buurvrouw, was er niet goed van en dacht er zelf aan het huis te verkopen als er houtworm actief zou zijn... Na het bezoek van de vakman bleek alles best mee te vallen. Klaarblijkelijk waren de enkele aangetaste balken vroeger al eens vervangen door onbehandelde sapin en daar eten de beestjes zich dwars doorheen. Het volstond om de aangetaste balken af te krabben en te behandelen en waar nodig met een extra balk te verstevigen maar deze keer met eik, kastanje of grondig behandelde den. En dat we zelf iets wat ze zelf aankonden. We vierden het goede nieuws, zoals het hoort, met een fles crémant... :-)
Op vijftien augustus is het naar gewoonte "Festival de la Chanson Française" in Sivignon. Hoewel het weer allesbehalve veelbelovend was besloten we toch aan te zetten. Als het zou beginnen regenen konden we nog steeds terug naar huis keren. Het zou die dag geen druppel regenen... Wat meer is, het werd zelf een mooie dag worden zoals er deze zomer veel en veel te weinig waren. Intussen gaan we nu al enkele jaren naar het festival als afsluiter van de zomer en elk jaar opnieuw zien we enkele oude bekenden op het podium die altijd het beste van zichzelf geven hoewel ze eigenlijk wel beseffen dat ze weinig kans maken op een ereplaats. Toch mooi...
Naast de optredens zijn er elk jaar een paar spelen waar jong en oud zich kan vermaken met kans op een kleine prijs. Twee jaar geleden was er een soort bal&kegelspel waar men met petanqueballen naar lege (!) wijnflessen moest gooien wat een hels lawaai veroorzaakte. Nu was men iets subtieler en moesten we met (alweer) petanqueballen naar een ei te gooien. Minder lawaai maar wat een smurrie! Breekt het ei dan kan je kiezen tussen een droge worst of een fles wijn. In het kraam ernaast kon je vogelpikken naar droge worsten die aan een draadje aan een bezemsteel hingen. Ook daar met analoge prijzen. Waar Milena en Marie leerden vogelpikken weet ik niet, maar ze kwamen terug met een fles wijn. De worsten waren jammer genoeg allemaal op...
Na de prijsuitreiking (elk jaar spannend!) is er nog een optreden en daarna is er choucroute. Pascale zat naast de juryvoorzitter aan tafel en dat was een echte praatvaar. Het feit dat Pascale zelf in een koor zingt zal daar wel iets mee te maken hebben. Zelf begreep ik ook niet alles wat hij vertelde (ze spreken hier een eigen dialect), maar wat een aangename man en wat een leuke avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten