de eerste werkzomer (aug 2010): houtwerk...

Wat is er leuker voor een koppel dan samen op een stelling muren afkappen, zakken puin naar het containerpark rijden of emmers vol zand de trap op zeulen? Juist: hetzelfde lijstje maar dan met wat vrienden erbij: De ergernis wordt gedeeld en de vreugde vermenigvuldigd (nota aan mezelf: Wat een draak, zeg! Niet vergeten dit door te sturen naar BondZonderNaam)
Luc, Leen en Bea hadden spontaan aangeboden ons deze zomer een hele week te komen helpen. Wie denken we wel dat we zijn om zo'n aanbod af te slaan?

Als bij toeval stond de hele werkweek in het teken van hout (behalve bij mezelf die lustig verder kalkte). Luc begon met de 13746 nageltjes (waarmee de houten latjes bevestigd waren) uit het plafond te trekken. 38% werden er met de trektang uitgetrokken (zij het met moeite), 27% gingen er voor een deel uit maar braken toen af en de overige braken gewoon onmiddellijk af. De afbrekers moesten met een hamer in het hout gedreven worden. Luc was hier een dikke twee dagen zoet mee. Er zijn geen beelden van dit gebeuren wegens het gevaar een trektang of een hamer in de lens te krijgen...
Intussen tijd hielden de meisjes zich ledig met kletsen en de luiken en deuren met Decapan af te bijten.
Dat is ook niet volgens de oude manier, hoor ik een een criticus venijnig opmerken. Nu, wij denken in de eerste plaats aan de gezondheid van wie ons komt helpen! Als onderdeel van de verkoop van het huis moest de gemeente een hele reeks testen laten uitvoeren, waaronder de aanwezigheid van asbest, houtwormen&termieten en loodverf en de algemene structurele toestand. Over het algemeen was dit positief (geen asbest en geen houtbeestjes), maar er was wel veel loodverf aanwezig en dan vooral loodverf dat begint af te schilferen. Daarom werden we vriendelijk aangeraden ofwel de delen met loodverf te overschilderen ofwel de loodverf te verwijderen met een vochtig afbijtmiddel en dus zeker niet mechanisch of manueel af te schuren. Voila, volstaat dit als uitleg?
Nu zijn ze wel heel grondig te werk gegaan. Ik geloof dat ze er op hun gemak 5 liter Decapan hebben doorgejaagd...

De luiken van de keuken waren nog nieuw en onbehandeld en mochten onmiddellijk geschilderd worden. Het was een ideale gelegenheid om de nieuwe kleur uit te testen. Aan de kleur van de luiken hangt ook een heel verhaal vast. In het dorp gelden strenge regels wat betreft kleur en vorm van huizen en aanpalende gebouwen. We wonen immers in een straal van 500meter rond een beschermd gebouw (de romaanse kerk uit de 11e eeuw). Dus geen plastieken rolluiken, veranda's of garageboxen; maar ook de kleur van de luiken is gereglementeerd. Nu zou dit Frankrijk niet zijn als er met de regels geen loopje wordt genomen, maar daarover later misschien meer... De kleur is een soort flets grijs-blauw. We hadden er toch graag iets meer leven ingestoken. Maar hoe ver konden we gaan? Dat was maar de vraag. Danny en Trees hadden ooit de euvele moed opgevat hun luiken in een petroleum-blauw (of was het delfts-blauw?) te steken. Dat was wel mooi maar niet naar de zin van de "Architecte des Batiments de France" die beleefd maar met hoogdringendheid verzocht dat blauw toch maar te overschilderen met iets minder opzichtig. Omdat we zo'n toestanden wilden vermijden hebben we enkele mensen uit het gemeentebestuur aangesproken (nu lijkt dit hoogdravender dan het eigenlijk is: onze dakwerker en twee van onze buren zijn lid van het gemeentebestuur, dus...). Volgens de een doe je maar zolang het er iets of wat op trekt; het mag dus wel wat feller. Volgens de andere ligt er een formele vraag bij de ABF op tafel om eens duidelijk te stellen wat nu juist de grenzen van het toelaatbare zijn.
Geen zin om te wachten tot die molen alles voldoende fijn heeft gemalen hebben we zelf maar een beslissing genomen en de kleur van de luiken van het gemeentebestuur genomen, vergeleken met een kleurkaart en een iets fellere versie geselecteerd. We zien wel of we ook op onze donder krijgen...

Op de jaarlijkse kleiduifschieting in het dorp zagen we aan de buvette onze timmerman die we nu toch al een half jaar verwachten met een nieuwe eiken deur. Of hij nog aan ons dacht? Elke dag, mevrouw... Met zo'n wijsneuzerij moet je bij Pascale dus niet afkomen. Na vijf minuten fixeren was het al: Wel, misschien in september. Om een lang verhaal kort te maken, Na Erik Griffon te hebben aangesproken of hij geen andere goede timmerman kende en dezelfde vraag te stellen aan onze dakwerker, stond de timmerman zowaar op maandagmorgen om half acht voor ons deur met een nieuwe deur. Waarschijnlijk stellen we ons iets voor als we denken dat het één iets met het andere te maken heeft en moest het al zo zijn dan nog zouden de verschillende actoren het vast in alle toonaarden ontkennen. De pointe is dat we een nieuw deur hebben, laten we het daarbij houden.
Daarna moesten we nog op zoek naar een passende klink voor onze nieuwe deur. En na wat zoeken hebben we er een gevonden bij een smid in Bretagne. Als de nieuwe klink aan de deur hangt zet ik zeker een foto op onze blog.

En zo zijn we intussen begin augustus en gaan Pascale en Marie voor 9 dagen terug naar België (Marie gaat op kamp met de JNM) terwijl ik achterblijf om verder te kalken...