de tweede werkzomer (deel 7 van 9)

Ik was een hele week alleen in Frankrijk. Pascale ging een week werken terwijl Marie op JNM-kamp was  in West-Vlaanderen. Een prima gelegenheid om wat door te werken. Er moest nog heel wat afgekapt en hersteld worden.

Naast afbreken mag er eerst ook wat aan de esthetiek gedacht worden, niet? In Cluny en in veel andere plaatsen zie je de laatste jaren "jardins médiévales" opduiken. Dit zijn nutstuinen waar plaats is voor kruiden, fruitbomen en groenten, mooi van elkaar gescheiden door gevochten wilgentakken. Het is vooral die gevlochten wilgentakken die ik eens wou uitproberen...
Voorlopig is onze kruidentuin toegespitst op keukengebruik en daar zal het voorlopig wel bij blijven. Maar misschien kunnen we later het gamma uitbreiden. Volgende lente begin ik met een kleine moestuin in de bovenste tuin met tomaat (ik ben gek op die tomaten hier...), wat sla en misschien wat boontjes. De kruidentuin is alvast een heel stuk uitgebreid zodat we voldoende plaats hebben voor eenjarige kruiden zoals basilicum, peterselie en kervel.
Vorig jaar rond Krokus hebben Tom en ik enkele wilgen uitgehaald (zie een van de vorige afleveringen). De jonge stammen komen nu prima van pas voor de aanmaak van de paaltjes en achter ons huis staan enkele opschietende wilgen waarvan de takken prima materiaal zijn om te vlechten.
Nu ik mijn creatie bekijk had ik de takken misschien overlangs moeten vlechten, maar als eerste probeersel zal het wel een tijdje meegaan. Het is alvast makkelijker om de kruidentuin onkruidvrij te houden en het oogt ook wel mooier.

Vorig jaar rond Pasen wees ik Griffon, een lokale artisan die toen bezig was aan het herstel van de vloer in kamer 2, op een grote scheur in de muur op zolder langs de kant van de school. De scheur leek me onrustbarend, maar hij stelde me gerust: Als die scheur wees op een actieve instabiliteit dan was de muur al lang ingestort. Het feit dat de scheur er nog was, was een teken dat de muur een nieuw evenwicht had gevonden. Hij raadde me wel aan de scheur te dichten. Op die manier zou een latente instabiliteit zich uiten door scheuren in de dichting. Nu was de tijd aangebroken om die scheur te dichten: Al mijn puinzakken waren gevuld en het containerpark zou pas de volgende dag terug open zijn...
Toen ik de oude kalkplaaster rond de scheur verwijderde en de losse stenen verwijderde werden de afmetingen van de scheur veel duidelijker. Ik kon door de scheur de buitenlucht zien en dit bij een muur die op dat punt zeker 60 cm dik is. Er zou heel wat specie (8 volle emmers), stenen en oude bakstenen nodig zijn om de scheur te dichten. Hopelijk wordt de komende maanden/jaren duidelijk dat de oorspronkelijke verzakking/instabiliteit die de scheur tot gevolg had een nieuw stabiel evenwicht heeft gevonden.

Na de leukere intermezzo's hierboven beschreven heb ik de muren verder afgekapt met nieuwe gaten en half rotte balken tot gevolg. In het geval van de rotte balk spreken de foto's boekdelen. Pas in de laatste week van ons verblijf zou ik een goed oplossing voor dit euvel vinden. Op een bepaald moment dacht ik er zelf aan Griffon te bellen, maar dat is niet nodig gebleken.
Bij de laatste rit naar het containerpark en bij het legen van de laatste puinzak is er iets in mijn rug geschoten. Ik wist niet wat me overkwam: vooral vooroverbuigen deed verschrikkelijk pijn. Na een nacht slapen, een dag min of meer platte rust (het was gelukkig goed weer die dag) en een goed boek was het gelukkig al veel beter. Er moesten immers nog wat gewerkt worden de laatste twee weken... Pascale en Marie mogen stilaan terugkomen om mee te helpen!