Op 15 augustus kwamen Pascale en Marie toe in Mâcon. Marie heeft een schitterend kamp gehad, Pascale heeft goed gewerkt en, wat meer is, het begon zowaar een beetje zomer te worden. Wat moet een mens meer hebben?
Er stond nog heel wat op het programma. Pascale wou de voordeur nog eens afschuren en opnieuw lasuren, het plafond in de oude keuken moest verder worden uitgebroken, er moesten nog drie nieuwe luiken worden gemaakt en een laatste stukje muur moest nog worden afgekapt. Daarnaast wilden we toch ook nog wat van onze laatste vakantiedagen genieten. Een volle agenda dus...
Wat de deur betreft, die had wat te lijden gehad van de winter, waarschijnlijk omdat ze vorig jaar maar twee dunne lagen lasure had gekregen. Daarnaast was de oude klink (nieuw gesmeed naar een achttiende-eeuws model) wat afgegaan en had de deur bevuild. De timmerman raadde ons aan alles eens goed op te schuren en opnieuw te lasuren, wat Pascale dan ook met veel liefde heeft gedaan.
Bij het afkappen van de laatste stukken plafond zijn er alweer (het wordt een gewoonte...) enkele verrassingen opgedoken: enkele tot op de draad versleten dwarsbalken (zie foto). Aangezien de stabiliteit hierdoor niet wordt ondermijnd vervangen we die wel een volgende keer. Prioritair waren drie nieuwe luiken. Die zouden het huis beschermen tegen regen en daarnaast ook voor een betere isolatie zorgen. Een luik was zuiver esthetisch.
Bij het afkappen van het laatste stuk muur hebben we eveneens de schouw in de oude keuken vrijgemaakt. Hier komt (zo ziet het er nu toch meer en meer naar uit) een open haard met een atrium op tafelhoogte zodat we tijdens het eten van de warmte en de vlammen kunnen genieten en ook binnenshuis iets kunnen roosteren (zie/hoor/ruik je de kip al draaien terwijl in de schotel eronder aardappelen liggen te sissen in druipend braadvocht?). Voor dit project spraken we de smid uit het naburige dorp aan die voor een conische schouwinzet en rookklep gaat zorgen. De realisatie van de open haard zal nog wat werk zijn omdat we naast het opmetselen van het atrium ook de schouw die door de oude slaapkamer boven de keuken loopt voor een deel moeten herstellen en het nog niet zeker is of we de schouwinzet wel kunnen installeren zonder de schouwmantel deels open te leggen.
Ik ben al een tijdje op de uitkijk naar een
Voltaire zetel voor onze lees/TV hoek. Toen we laatst van de Intermarché in
Charolles terug naar huis reden langs de plaatselijke Recup'tout (soort kringloopwinkel), zag ik in mijn ooghoek een Voltaire in de etalage staan. Alle remmen dicht en gaan kijken: 70 euro en in prachtige staat! De winkel was jammer genoeg dicht en we wilden (waarom eigenlijk?) geen 45 min wachten. We zouden daarentegen in de valavond terugkomen. Zo gezegd, zo gedaan: naar huis, nog wat puinzakken vullen en nog eens naar het containerpark, opfrissen en dan terug naar Charolles. Ja, ja, hij stond er nog! Wij naar binnen om de zetel uit te proberen: hij zat als gegoten. Terwijl we nog wat naar elkaar keken vooraleer toe te happen ging de telefoon. Op een lang verhaal kort te maken: Een vrouw was een half uur (!) voor ons de winkel binnengestapt, was snel naar huis gelopen om te kijken of de zetel wel in haar interieur paste en die belde nu dat ze de zetel kocht. We waren dus net te laat...
Een drama is dat niet echt, wel een leuk verhaal, maar toch... We zullen nog wel eens een andere (nog mooiere?) tegenkomen, alhoewel: voor die prijs?
De volgende zondag was er rommelmarkt in Buffières (een naburig dorp). Op zo'n rommelmarkt vinden we altijd wel iets dat de moeite waard is en de prijs is meestal heel aantrekkelijk, alhoewel er altijd verkopers zijn die denken dat ze kunstschatten in huis hebben. Mijn aandacht gaat meestal naar boeken, foto's en oud keukengerei, Pascale vooral naar stoffen en porselein. Marie zoekt (en vindt) het laatste jaar vooral figuurtjes uit Asterix en Obelix strips. Ze heeft intussen al een mooi reeksje in verschillende maten.
Naast onze gewone aankopen vonden we een beeldje van de
pastoor van Ars. Dit konden we echt niet laten liggen. Voor we wisten wie het was zagen we zijn beeld in bijna elke (!) kerk die we bezochten. Met zijn ietwat gluiperige blik noemden we hem al snel "
de kinderlokker". Het was Frank die ons wist te vertellen wie het was, maar z'n bijnaam is toch blijven hangen. Zo'n heilig man mag in ons huis niet ontbreken, niet?
Bijna op het einde van onze ronde werd ons een kleine compensatie voor het mislopen van de Voltaire in onze schoot geworpen. Het is wel geen Voltaire, maar een ... (een fles wijn voor wie de juiste naam weet van dit soort zetel) en hij zat prima. Voor 55 euro was hij voor ons. Hij leek in heel goede staat en de bekleding was klaarblijkelijk nog niet zo lang geleden vernieuwd met een heel mooi design. De zetel staat nu bij ons en wat meer is: ernaast is nog plaats genoeg voor een Voltaire (voor het geval we er ooit een tegen het lijf lopen)...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten